BİLİYOR MUSUN?

ihantle yaralanmýþ bir yüreðin,
mümkün müdür kanamasýný durdurmak?
yanmýþ bir yüz,
güler mi eskisi gibi aynalara?
þimdi ne umuyorum biliyor musun sevgilim...
deymeyeydi hiç gözlerin gözlerime.
gözlerin kalbime kurþun,
damarlarýma zehir olup akmayaydý.
hücrelerime yayýlýp,
ölümle gelen uyuþturucu gibi,
hapsetmeyeydi varlýðýmý.
zira zehirlendim artýk,
her hücrem baðýmlýsý kokunun.
ve ben ýþýk görmeyen dört duvar arasýnda
mahkum misali, esir misali,
özgürlüðümü arýyorum zindan yüreðimde;
bir kýrýntýsýný bulsam sanki,
gülüverecek çocuksu gözlerim.
çünkü ben her adýmda,
her boðumcul nefeste,
yüreðimle ilerliyorum bitiþe.
yani zehirlendiðim gözlerle,
yani hapsolduðum varlýðýnla,
yani içten içe ince bir sýzý,
geçmek bilmeyen aðýr bir yarayla.

þimdi ne umuyorum biliyor musun sevgilim
ellerim tutuþmayaydý ellerinle,
soluðunu soluðumda duymayaydým,
ve içinde sen olan tüm hayallere
kapataydým fikrimi...

þimdi, þimdi ne umuyorum biliyor musun?
söküp atayým bu kendinden deli yüreðimi.
býrakayým bir yol kenarýna
veya herhangi bir çöp konteynerine.
yani geçeyim tüm düþlerden.
zira ölmek ve yaþamak arasýnda,
çarpan bir kalpten ve soluyan bedenden baþka,
var mýdýr bir fark?
hadi konuþ artýk sevgilim!...
esir bir kalp ve nesefini yitirmiþ beden,
yaþasa faydasý var mýdýr?
hükmedemediðim yüreðimde,
sensizlik ölümle eþdeðer,
adýný yaþamaksa nefes almaktýr...
Sosyal Medyada Paylaşın: