“kimdin sen?”
Benden baþkasý olduðun kesin de…
Bazen bulduk sanýrýz/ gider-ler,
Sonra ayrýlýk derler buna/ (bazen iþte!)
Görürüz çoðu kez sokaklarda,
Düþünürüz o eski günleri
Ve býrakýrýz kendimizi yabancýlaþmaya
Yorgun, kaygýsýz kapýsýný açarýz evimizin
Kendimize,
Kendi
Kendimize kalýrýz… Bazen iþte!
Bilinmezdik! Öyle ya da böyle,
Her þeyden bir fazla ümitlerdeydik…
Yolumuzda donmuþ çiçekler
Her þeyden uzak kokulardaydýk!
Yýllarca ayný sokakta/ kendi adýma:
Belki duyulur sesim diye dolaþtým.
Ama duyulmuyordum… Oysa görüyordular,
Nedensizdiler,
Neden
Nedensizdiler anlayamadým!
Yarý yarýya eksildim bu tuzakta…
Çok sevdim!
Bilerek yazdým bunu da
Bilsinler diye deðil/ bil diye…
Alttakilerde öyle:
Ve Sen,
Düþündükçe aðlayan kadýndýn omuz boþluðumda…
Ben düþündükçe yine “o” adamdýn
(senin için o olmayý da kabullendim…)