Geçtiðim sokaklarda ürküten bir sessizlik, Sadece bir yetimin hýçkýrýk sesleri var. Ne kadar acý þeydir gariplik, kimsesizlik, Eðer bu yaþamaksa; yalnýz nefesleri var.
Anasý ninni söyler, çocuk doymadan yatmaz, Hani nerde komþuluk, duyan yok mu bu sesi? Bu acýnýn tesiri hangi kalbi acýtmaz? Ne zaman olacaðýz, kimsesizin kimsesi?
Evde yaþanan hüzün sokaða bile taþmýþ, Kaldýrým taþlarýnda gözyaþýndan izler var. Gariplik ve fakirlik ayrýlmaz arkadaþmýþ, Her nereye bakarsam rengi soluk yüzler var.
Çileyi yaþamadým, yaþayanlarý gördüm, Sanki koca bir daðý üstüme yüklediler. Nasýl fark edemedim, sanki önce bir kördüm, Gözümü açmam için yýllarca beklediler.
Toplumdan uzaklaþýp, içimize kapandýk, Kozasýnda gizlenen bir kelebek misali. Hatalar bizde idi, daima hýrpalandýk, Bir adým atmadýkça çok bekleriz visali.
Sabri Koca Sosyal Medyada Paylaşın:
Sabri Koca Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.