Sonra, insan kýyafetine cuk diye girdi birçok sýrtlan. En yakýþýklýsý ya kanýndan ya canýndan... O yakýþýklý, baktý senin yerine kendi camýndan. Olmadan kopardý yarýnlarýný o incecik dalýndan.
Vermedin ki fazlasýný! Olmadýn ki canýndan! Olur mu öyle? Çeyrekten biraz fazla, biraz az yarýmdan... Bir zerren alakadar olmayacak “var” olmaya yakýndan. Kahýr, keder, endiþe bir an olsun düþmeyecek yakandan...
Sana, bir sýrtlanýn mutluluk sýrrýný verdim çocuk; bunlarý çýkarma aklýndan. Tasmaný kurtar bu ters orantýdan. Maviyi beklemeyi býrak o gölgeli duvardan. Bekletme! Ölüm kalým meselesi bu!
Yarýndan baþla! Yarýn, kurtar yarýnlarýnýn paçalarýný o sýrtlandan.
Selim Akgün
Sosyal Medyada Paylaşın:
Selim Akgün Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.