Hiçbirisi tutmadý, yalan vaatlerinin,
Yine vakti geliyor hüzün saatlerinin.
Hüzünlü saatlerin ömrümde yeri baþka,
O saatler olmasa, yer kalýr mýydý aþka.
O saatler gelince seninle baþ baþayým,
Bu da bana yetiyor; ne aða, ne paþayým.
Beynimde koþuþuyor dörtnala giden bir tay,
Yýldýzlara göz kýrpar, yorgun düþen dolunay.
Gözüme girmez uyku, hüzünler depreþirken,
Bir muamma yumaðý beynime yerleþirken.
Sokaða bakýyorum; koyu, koyu gölgeler,
Yarama çare bulmaz ulemalar, bilgeler.
Hüznüme ortak sanki þu karanlýk geceler,
Cümle kuramýyorum, daðýlýyor heceler.
Kayan yýldýzlar gibi, göktaþlarý düþüyor.
Gönlüm yanýp giderken, ayaklarým üþüyor.
Yolda ayak sesleri, þafak sökmeye yakýn,
Hüzünlerim kayboldu, gittiler akýn, akýn.
Anlaþýldý, bu gün de uykuyu haram ettik,
Þu uzun geceleri gündüze ikram ettik.
Sabri Koca
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.En Çok Okunan Şiirleri
EVLAT ACISI BULUTLAR MERHAMET VEDA ZAMANI YORGUNUM HASTA ÇOCUK ADALET ÖLDÜ TEVAZU BİRAZ AYRI DÜNYA, AYNI RÜYA ANLARSIN