Azrail Beyfendi

Bir hastane kantininde oturuyorum.
Aklýmda sen karþýmda azrail beyfendi.
Sýkýlmýþýz ikimizde.
Bir eðlence, bir ölüm peþinde kukuletasý alnýný örtmüþ ölüm meleði.
Bana ölmek lazým ona öldürmek.
Fakat ikimizde bu maceraya dalmak için henüz erken olduðunun farkýndayýz.
Daha yarýnlarým var elimde, topraðýndan filizlenmeyi bekleyen.
Peki sen tohumuma su olabilecek misin?
Topraðýma karýþacak mý ellerin?
Yarýnýmda var mýsýn bilmek istiyorum.
Bugünümde yoksun, bugünümü saymýyorum zaten yaþamaktan.
Bir hastane kantininde oturuyorum, babamýn kanser haberini almýþ, yaþamý sorgularken.
Söyle, zor günümde neden yanýmda yoksun?
Sözler çýkmýþtý dudaklarýmýzdan;
Ýyi günde, kötü günde beraber düþecekti yollara ayaklarýmýz.
Gel, yeterki gel, ben unutmaya razýyým ayrýlýðý.
Bir hastane kantininde oturuyorum, aklýmda sen karþýmda azrail.
Babama gitme demek istiyorum, çocukça aðlamak.
Daðlara meydan okuyacak dediðim gururum sanýrým az önceki esintide kayboldu.
Ayrýlýklarý kaldýramaz oldum.
Dönmeye meylin varsa daha fazla bekletme, tükeniyorum.
Kahvem soðudu, sigaramda bitti.
Ýnsanlarý eriten sýcaklarda üþüyorum.
Seni hayal ediyorum. Mutlu olduðun düþüncesi doðuyor içime þarktan, katlanamýyorum.
Bencilliðim boyumu aþtý,bensiz yüzün gülsün isteyemiyorum.
Ben böylesine ýrak düþmüþken senden, kelimeleri sana ulaþan herkesi deliler gibi kýskanýyorum.
Aðlamak istiyorum ama güçlü kalmak zorundayým.
Sonuçta bir hastane kantinindeyim ve karþýmda sýzmýþ azrail beyfendi.
Sosyal Medyada Paylaşın: