yapýyormuþ iþte insan, insan kaybedip kendini, sýrf kaybetmemek uðruna sevdiðini, yapýyormuþ herþeyi... gecelerini zehir de ediyormuþ, kalbine yazýkta ediyormuþ, periþan da ediyormuþ kendini... bakýyormuþ sonra geriye dönüp, kýzýyormuþta kendine, neden? Neden? diyormuþ, neden sevdim de, tutuldum bu belaya diyomuþ... olgunlaþýyormuþ sonra, farkýnda olmadan, alnýndaki çizgilerle, saçlarýnda ki aklarla olgunlaþýyormuþ... tanýyormuymuþ insanlarý artýk ne, gördüðü yanlýþta hep, hatýrlýyormuþ yarasýný, taaa en derinlerde... bir yandan üzülürken, diðer yandan seviniyormuþ geçirdiði yýllarýna... bakýyormuþ ki kimi piþmanlýk, kimi iyi yaþanmýþlýk... güneþ doðuyormuþ sonnra, olduðu gibi her sabah... bu güneþ bir ona mý doðmuyormuþ, onu görmüyormuþ sanki... gece ay bir ona mý küskün yoksa, karanlýk bulutlarýn arkasýnda. bir ona mý göstermiyormuþ gökyüzü, parlayan o yýldýzlarýný... özlüyorrmuþ insan iþte, öyle bir zaman geliyormuþ ki, piþmanlýklarýný bile özlüyormuþ... bakýp aynaya sonra diyormuþ ki; bana yaþatana bile düþmesin bu acý, olmasýn böyle dünyasý...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ela80 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.