KENDİMDEN ÖZÜR diliyoruM

Yaþadýðým süre boyunca hep MERHAMETÝMÝN
arkasýndan yürüdüm, beklentilerimi arkada BIRAKTIM.
Kimseden bir þey BEKLEMEDÝM, doðrusu bu sanýyordum çünkü. Yaþadýklarýmý, yaþayamadýklarýmý ÝÇÝMDE sakladým,
SUSTUM, bastýrdým, olsun dedim ÝNSANLIK ben de kalsýn.
Verdim, hep VERDÝM karþýlýðýný alýp alamadýðýma BAKMADAN,
aslýnda güçlü olmak deðildi istediðim,
ama olmak ZORUNDAYDI…M ve oldum……
Kendimi hep ERTELEDÝM. Kimsenin beni
anlamadýðýný bildiðim halde hayatýma girenleri bana
verilmiþ KUTSAL bir görev olarak gördüm…
Herkesi mutlu etmek zorundayým ZANNETTÝM.
Benim de mutlu olmam gerektiðini UNUTMUÞUM…
Görevim neyse en iyisini yapmalýydým ki VÝCDANIM rahat etmeliydi.
Birilerinin de bana karþý GÖREVLERÝ olduðunu hiçe saymýþým oysa…
NE YAZIK KÝ; Karþýmdakilerin EKSÝKLERÝNÝ tamamlamaya çalýþýrken, onlarýn HATALARINI görmeye vaktim kalmamýþ SANKÝ…
Beni ÜZMELERÝNE bakmadan, karþýlýðýnda ne ALDIÐIMA, ne hissettiðime ALDIRIÞ etmeden hep VERDÝM..
Kendimi nasýl da UNUTMUÞUM… Unutturmuþlar aslýnda….
PARAMPARÇA olmuþ KALBÝME, doðrularý söylemeye çalýþan BEYNÝME, mutsuz YÜZÜME hep SUS dedim. Sen SUS..!
Kendime HAKSIZLIK ettim, kimseye etmediðim kadar.
KENDÝMDEN ÖZÜR DÝLERÝM…
Sosyal Medyada Paylaşın: