Ay düşünce/kuşlar döndüğü vakit

kuþlar birikmiþ yine hüznüme
içimde ki acýda yorgun bir sonbahar
gölgesi kendine k/ayýp biriyim
bazen ayakta ölmeli insan
diye baþlýyorum
bilmem
bu son diye baþladýðým kaçýncý þiire

kuþlar birikmiþ yine hüznüme
yalnýz insan
ne kadar da çok çoðalýyor
akþam acýsý üstüne usulca çökünce


mermi yataðý öfkem
çocuksu yüreðim
ve sonra
büyüterek her þafak yalnýzlýðýmý
susarak seni anlatýyorum kendi kendime


maviye maviyi anlatmak
ciðeri yanýyor yine þiirimin
yüreðim aynada kýrýk dökük
acýyý kendi yüzümde görünce


insan özlemdir/ tadý hiç geçmez
yalnýzlýðýmý gülümseyince susuyor bütün ömrüm
bir umut daha var sorsalar
kuþlar döndüðü vakit belki de


burasýydý iþte koþuþturduðumuz dün
burasýydý iþte kalmak için gittiðin dün


evet
kudretli bir daðdý beklemek geçit vermeyen
çare yoktu gördük bildik
kimi tarif eder içimizde ki bu yangýn öyleyse

ey kalbim uyanýk tut beni
tut beni
gözleri sana benzeyen her eþkalýn düþünde


ay düþünce
kuþlar döndüðü vakit

kendime vedadýr sana deðil inan
içimde sonbahardan kalma bu sonsuz ölüm








Sosyal Medyada Paylaşın: