Kara

gök ölülerini topraða serperken
hiç biri kutsal deðildi
ne naylon peygamber ne sakallý gölgeleri

þehrin taþ bakýþlarýndan geçtik
sokaklarýnda çocuklarý yoktu
mevsim kýrbacýyla göðsümüze kazýyordu ismini
yaralýydým
yaralýydýk
ve hangi yaraya dokunsak kana bulanýyordu ruhumuz

bataklýklardan geçtik
kendi pisliklerinde boðulmuþtu sinekler
ve ak kurbaðalar kara kurbaðalar

yorgundum
yorgunduk
yürüyordum
avuçlarýmýzda solgun tren sesi
yürüyorduk
mezarlýklardan geçtik
kendilerini topraðýna gömmüþtü çiçekler

gök her þeyi siyaha boyarken
kutsallýk çoktan terk etmiþti
ve hayallerimizin üstünde dört dönüyordu akbabalar

Sosyal Medyada Paylaşın: