YOKLUĞUN ZEMHERİ
Sensizliğe büründü
........................şehir yoksun diye küskün .......................kuşlar gözkyüzü bildiğim .......................mavi değil süzülmez boşluğunda ........................uçurtmalar güneş ısıtmıyor, yokluğun ........................zemheri dalına küs ,toprağa dost ........................yapraklar Ne vapur düdüğü,ne martı çığlığı ne simitçi çocuğun cılız sesi baskın değil yokluğuna attığım çığlıklar...... yokluğunda ölüyorum yokluğunda boğuyor ........................bu şehir her nerede isen beni yanına çağır... |