“dem”
uslan gönül
güleç biçiyor yeşil boyalı tırpan hayli vakittir sulara kimine göre zehir kimine göre sihir katılıyor gece yarısı korkuyla harmanlanmış şarlatanlıklar vaki muhtefi güller su-i kaste maruz memleket adlı bahçede toparlan gönül süreç ilerledikçe düştü maskeler ağlamak sana düştü bir de şehit analarına gülerken sahi birikirmiş öfkeler birikirmiş kan nadanların tırnaklarında yaslan gönül deniz kokan bir omuza vakt-i isyan-ı ahval değil bu dem direnmeliysek madem tüm burçları evrenin rengarenk olana dek her kapı çalınmalı muhakkak ellerimizde tek dal karanfil gelmeyenin ayağına giderek anı şahit kılalım insanlığın son bayramına farzımuhal |