MesafeAranızdan geçiyorum Sessiz, mesafeli... Ne siz farkındasınız varlığımın Ne ben varlığınızla ilgili... Yoksunuz Yokum Değmedikçe birbirine Ruhlarımızın elleri Aynı göğün altında milyonlarca kuşuz Uçmaya hevesli Aklımda dağınık şeyler, dünyevi; Bozuk musluk Biten çay Hesap kitap... Belki Çocuk sesleri Sonra Kapısında buluyorum kendimi İçimde kalanların Geçmiş Hapsolduğu yerde hep yeni Üstelik Gözlerimden düşüyor Sızmayan ışıkların derinliği Ve üşütüyor teni Mazinin soğuk rengi Hep bir mesafe Durduran saatleri |
Hep bir şeyler bırakıyoruz istemeden geçmiş zamanlarımızda.
Hani şöyle elimizi uzatıp tutamıyoruz ama,
her zaman var oluşumuzun bir köşesinde durup duruyorlar onlar öylece.
Biraz mahzun, biraz mahcup...
Ama hep güzel...Hep gizemli,,, Hep özlenen...
İşte o güzellikleri anlatıyor bu şiir.