ARAF'IMIZ
ARAF’IMIZ
Çok yorulduk, elâ gözüm, Yolculuk var, ’iki gözüm!’ Ne edeyim fazla ömrü, Topraktandır esas özüm. Toplamışız malı mülkü, Doldurmuşuz yeri göğü. Araf’a da taşınmaz ki, Ne ağırdır onun yükü. Bir nefeslik ömrümüzü, Bitmez gibi geçiririz. Hep de yoksulu, öksüzü, Neden kör gözle görürüz? Şu dünyayı ’ol’ demekle, Dümdüz yer, yapacak Olan! Nedir ki hikmeti, söyle? Ne çok var, Sen’le aldatan! İnsan vampir, ’iki gözüm!’ Ne çok kardeş kanı içer. Acep boşuna mı sözüm? Sanmam, biri çıkıp dinler. Dinle ’iki gözüm’, dinle! Derdim ne senle, ne elle. Araf’ımızı düşün de, Sakın bir gaflete düşme! Ben bilmem de, derim işte! Çıkarım yoktur, bu işte. Maksat, yollar doğru olsun, Güneş hepimize doğsun... 02.10.2016 BEN BİLMEM |