Ey su!
Yüreðim dilsizdir
Ýncitip durmuþ hoyratça ateþ
Küle dönmeye bile mecalsizim
Usumdaki sürgün gül
Ruhumda solmuþ.
Rüyama kuþlar konmuþ
Umudum uyanmýþ yorgun bir þairin dilinde
Kaybediþin hikayesini düþürüyorum yollara
Ýzini kaybettiðim kim varsa ölü varsayým
Yalnýzlýðýn fýsýltýsýný kemiriyor çýðlýðým, duy beni
Ey su!
Ruhumun yarasý
Usumun rükusu
Kaldýðým yerden devam ediyorum çürümüþlüðe
Ýster inancýný getir bana ister sesini
Ya da ömrümden uzun gölgeni
Elbet duyacak beni su ve kanýmýn huþusu.
Ey su!
Yaþýmýn kýrýlmýþ yanlarýyla ateþe büyüdüm
Ýmbat dokunur gözlerimin bam teline
Küstürmüþüm yaðmuru, toprak kokusu kargaþalara gömüldü
Unutma beni, gerçeðin ölümü usunda
Rukiye; huysuz, kýrýlgan ve aydýnlýk göðüm.
Nedim KARDAÞ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.