Zaman oyuğu

.
su verilmemiþ gözlerindeki býçaða
ay ýþýðý o ipek karanlýk, dökülen ve susayan kendi çölüne
okyanusun karnýný okþayan ayný mavi

bu boþluk içimde çok yer kaplýyor
kýzgýnlýðý gecenin, göðün özünden damlayan aðzýmýzýn topraðýna

evrenin çanaðý çatlayan ve daðýlan, kendi kanýna düþman yürüyen
düþü gerçeðe çatan çocuklar.

bir halkýn susuþu bu daðlarda, kýyamet kokusu elleri
devrilen gölgeler içinde
yanan ve yaþamaktan korkan.

bir yorgan, aðýrlýðýnca atlas
gümüþ kaplý sözcük pasý, dilimizin ovasýnda
kullanýlmayan merhamet yorgunu hayatlar

bu kalýn kin duvarýný, aðýr mý aðýr koyu bir yalnýzlýkla
sokaklara dayadým acý bir soðuk için
ýsýtýyorum adýnla kanýmý

kimin ellerinden döndü uzaklýðýn
kýrýldý güneþin kemiði, içimde battý
.
Sosyal Medyada Paylaşın: