yedinci kapýdan geçtiðimde ardýmda yalnýzca bir ömür deðil kendimi de býraktým
suya yazýlmýþ ayetlerde okudum kaderimi çirkefliðin nehirlerden geçerken aykýrý bir lisanla sövülüyordu ceddime s u s t u m
kalbimin titreyiþinden ölü çocuklar d/üþüyordu mum denizlerine usulca kangrendi karanlýðýn laneti ve yanýyordu ateþ krallýðýnda gözleri durmadan ölü yutuyordu nehrin ’k o r k m a !’ diyordu þizofren aklým bir ölü gibi kokuyordum oysa
akrep yelkovaný yuttuðunda ölü taburu dirildi mýzraklarýyla göðün kemiklerini kýrýp kan damarlarýndan sýzan irinle sývadýlar topraðý ellerim yoktu ve haykýracak bir kelime bulamýyordum bütün dillerde sustum kinimi ve süt diþlerimi kýrdým acýmasýzca münzevi bulutlarla arþýnladým kirli mabedin sokaklarýný her yer ölü ceset kokuyordu
’ölü eti çiðnemedik ’ yazýyordu annemden yadigar muskamda sürgüsü çekilmiþti üzerime hayatýn geriye dönecek yol yoktu muamma iniltilerden öteydi aþk fakat kimse bilmiyordu
siyah meleðin kanatlarý yýrtýldý dizlerim toprak tozunu yutarken kefeye konulan günah tohumlarý bir çýban gibi filizlendi sýrtýmda taþýyamadým sendeledim düþtüm
kuyu derinliðindeki uykuda ne yýrtýk gömlekli Yusuftum ne de Züleyha yüreklerde umut dizlerimde ne acýlar uyuttum dudaðýmda ne türküler kuruttum böldüm kalbimi dört parçaya yarýsýnda ölüydüm bütününde çocuktum
Barýþ çiçek
Sosyal Medyada Paylaşın:
lirikyalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.