kar yaðmýþ
bulutlara hüzün sinmiþ
yas biriktiren yamalý þiirlerle dolu ceplerim
þimdi ben kendi sessizliðine sýðýnmýþ bir dað baþý gibiyim
yaðmur olup vadilere inesim var
hep böyle ..
sevda gibi gizli bir emelin iþgalinde gözlerim
böyle içine ihbar sinmiþ bir kýþ rüzgarý yakar yüreðimi zaman zaman
git deme bana
öyle her mevsim aþýk olmam ben
yok.. bu hikaye böyle bitmeyecek
boynu bükük umutlar beslerken yüreðim
ben seni çalýþýyorum bütünlemelerde
dizlerine derman yürürken þiirlerimin
dalgalarýn köpürttüðü bir deniz
isyaný bürünmüþ bir dað
ve bitmeyen bir türkü lazým olur bana zaman zaman
halbuki
suskunluðumun tam da orta yerine
çýðlýklara gebe sakladýðým acýmýn önceki hâli
ben zehir gibi solurken yokluðunu
ne çok geceler eðirdim ay ýþýðýnda
git deme bana
öyle her ilkbaharda çiçek açamam ben
gülüþlerinde yitecek kadar
metaforlarýmýn efsane kadýný
þiirlerimi saçlarýndan ördüm
kirpiklerinle yazdým alfabemi
ben sana çýlgýným param parça
þimdi içimde fecaat bir yangýn
hep böyle yangýnlar beslermiþ umutlarý
ne zaman dinecek rüzgarlarýnýn þarkýsý
ne zaman uyuyacak denizlerinin dalgasý
beklerim..
sorma nasýl beklediðimi
sakýn git deme bana
yas tutan çiçekler gibiyim
öyle her rüzgarýn dudaklarýndan öpemem ben
yok yok.. bu hikâye böyle bitmeyecek
29.01.16/Antalya
Sýtký Özkya