Sözcüklerim avaz avaz satýþta,
Kýrk boðumluk boðazýmdan çýkmýyor.
Bu gidiþle pazarcýmýz batýþta,
"Ahde vefa, iman" deyip býkmýyor.
Kelimeler yaðmur olup yaðarken,
Kuraklýk mý çöktü kalbe, bilmedim.
Cümlelerim daðarcýðý saðarken,
Eskilere çok ekledim, silmedim.
Þiir, nesir kovalarken her daim,
Konuþmayý ihmal edip susmadým.
Dostlar dedi; "Sus biraz da ol saim"
Sükût ettim; ama asla pusmadým.
Anladým ki, yazar þair fark etmez,
Ýnsan beyni yüreðiyle savaþta…
Kalem ehli hislerini terk etmez,
Ama duygu, düþünceyle dalaþta…
Hece, serbest, öykü, roman; hangisi?
Akýl hocam yok ki karar vereyim.
Tümünün de ayrý ayrý çizgisi,
Ben yine de hepsini bir dereyim.
Pazarcýyla baþlamýþtýk ya söze,
Düþünürken ikram etti bir tas dut.
Sustum kaldým, ders vermiþti göz göze,
"Güle bak bir" dedi birden; "Gül ve yut!"
Veda edip ayrýlýnca pazardan,
Þiþkin ruhum aldý dersi, hazmetti.
Saklanýrken kalabalýk nazardan,
Kalbim artýk hep yazmaya azmetti.
Yaðmur için bulutlarý kollayan,
Coþkun akan bu þiirden içmeli.
Suskun dile kelam ekip yollayan,
Bu bahçeden ektiðini biçmeli.
Seslendiren: Turgay COÞKUN