Yaþarken ölüme sürüklediler beni. Ölüme alýþmýþken yaþamaya sürüklediler beni. Neye alýþsam elimden almak için yarýþ halindeydiler. Artýk olanlara alýþtým. Bu da bana yetmiyor...
Kor alevlerin bile yakamadýðý bir vicdansýzlýk. Hep arkamdan vurmalar kol gezdi. Uslanmaz bir arsýzlýk. Önüne ne geldiyse ezdi geçti. Sýra umuduma gelmiþti ki; Gün bitiyordu.
Yüzüme gülüp arkamdan sövüp saymalar. Ardý arkasý kesilmeyen kurþun sesleri gibi. Ne zaman dinerse bu zulmet iþte o zaman diner. Yargýsýz infazlarým... Güneþ batýp ay doðuyorken. Arafta kalýyordum.
Ne ölmeyi becerebildim. Ne de kalýp mücadele etmeyi. Ben yalnýzca kendimi suçlamayý bildim. Her günü kendime zehir etmeyi. Tam ölecekken sabýr tutup da yakamdan silkeledi. Ve usulca fýsýlda dý kulaðýma; Her þeyin bir zamaný var...
Sosyal Medyada Paylaşın:
ibrahim ateş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.