memleketimden uzakta
þiir kaldýrýmlý
lale döþeli bahçelerden
insanlarýn azalýp
hatýralarýn çoðaldýðý sokaklardan
hüzün þarkýlarý duyulan evlerden geçiyorum
özlüyorum
güneþin tüm gücüyle
yana yakýla
çýðlýk çýðlýða yankýdýðý zamanlarý
içimin aynasýna dönüyorum
yüzüm sensin.
Kasým saðanaklarýnda
bir yaðmur serinliðindeyim
topraða bir filiz býrakýyorum
hayata gülümseyen
dar aðacý fýrtýnasýndan sað çýkan
ölüme meydan okuyan
yüzüm sensin.
Senin kalbin yaðmurdur diyerek
sýrýlsýklam geçiyorum yanýndan
ruhumda içrek bir þiir
dökülüyor bir güle
kuþ külleri serpili özgür topraðýn
uzanýyorum týrnaklarýmla
düþe düþe
deþe deþe
eþe eþe
iþte oradasýn Anne
aydýnlýk mevsimler vurmuþ gözlerini
arþa uzanan dualar içinde
bir huzura beste olmuþ nefesin
o kadar çok öpmüþüm ki yüreðinden
kýrk ikindi yaðmurlarý uðramýþ sana
yüzünde gül izi var Anne
Ayþegül Aþkým Karagöz