I-
Avuçlarýnda def(i)ne saklayýp
gözlerinde kahve kýrklayan
gülüþünde güller dans eden kadýn,
ellerim diken, yüreðim söz yarasý
öðretmediðin yanýndan yaþýyorum
tomurcuk sunduðun hayatý
içnde mutlu son olan masallara kanýyor
kendi cehennemimde yanýyorum
kýrýk bir mum misali
öðrettiðin gibi
tüm adýmlarýmýn sonuna sabýr ekledim
düþtüðüm çukurlarý öyle bir sevdim ki
ve öyle büyüdüm ki küçük hayallerimde
nefesimce öldü beni hayat
kefenim mavi renkte
ömür gri
II-
sahi
büyümeyi kim öðretti bana anne
ilk yalaný kim söyletti
kim itti beni düþ çukurlarýma
kim avuttu günahlarýmda
aymaz ve kimsesizliðimi
çözemedim
kaç desibel ederdi oysa kulaklarda veda sesi
kimler yalanladý katrani gerçekleri
ve kim karar verdi mutluluðun ölmesine
ah anne
rüzgar adýmlarýmý yavaþlatmazsa
donmasa eðer filizlerim bu kýþ
becerebilirse kozam çatlamayý
uçacaðým kelebek misali
z’amasýz takvimlerden düþen
mavi günlere
III-
bilirim
ecel bin kez koklar annelerin saçýný
ve býrakmaz
cebinde telaþýndan baþka birþeyi kalmayan
bir babanýn yakasýný
sussun
kimse demesin aksini
babalar bir kere ölür, anneler iki!
çocuklar ölümsüzdür
kelebekler hayali...