Çok kalabalýkta yanlýz kaldým ben. Ayný dili konuþamadým insanlarla... Ayný þeylere gülemedim. Acýlara hep ortak oldum. Ýnsanlýk adýna. Ama çok kýrýldým ben.
Her bir dalýmý kýrdýklarýnda. Tekrardan budadým ben. Yeþerdim. Çünkü insanlarý hep sevdim ben. Ýnsan olmayý sevdim ben. Ama çok kýrýldým ben.
Her bir sancýda , Ellerimi uzattým ben. Yüreðimi,elimden geleni esirgemedim kimseden. Ola bildiðince herkeze vakit ayýrdým ben. Ýçim kan aðlarken. Üzülmesin kimse diye hep gülümsedim ben. Ama çok kýrýldým ben.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün yücelkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.