SAKARYA TÜRKÜSÜ

Ýnsan bu, su misali, kývrým kývrým akar ya;
Bir yanda akan benim, öbür yanda Sakarya.
Su iner yokuþlardan, hep basamak basamak;
Benimse alýn yazým, yokuþlarda susamak.
Her þey akar, su, tarih, yýldýz, insan ve fikir;
Oluklar çift; birinden nur akar; birinden kir.
Akýþta demetlenmiþ, büyük, küçük, kâinat;
Þu çýkan buluta bak, bu inen suya inat!
Fakat Sakarya baþka, yokuþ mu çýkýyor ne,
Kurþundan bir yük binmiþ, köpükten gövdesine;
Çatlýyor, yýrtýnýyor yokuþu sökmek için.
Hey Sakarya, kim demiþ suya vurulmaz perçin?
Rabbim isterse, sular büklüm büklüm burulur,
Sýrtýna Sakaryanýn, Türk tarihi vurulur.
Eyvah, eyvah, Sakaryam, sana mý düþtü bu yük?
Bu dâva hor, bu dâva öksüz, bu dâva büyük! ..

Ne aðýr imtihandýr, baþýndaki, Sakarya!
Binbir baþlý kartalý nasýl taþýr kanarya?

Ýnsandýr sanýyordum mukaddes yüke hamal.
Hamallýk ki, sonunda, ne rütbe var, ne de mal,
Yalnýz acý bir lokma, zehirle piþmiþ aþtan;
Ve ayrýlýk, anneden, vatandan, arkadaþtan.
Þimdi dövün Sakarya, dövünmek vakti bu ân;
Kehkeþanlara kaçmýþ eski güneþleri an!
Hani Yunus Emre ki, kýyýnda geziyordu;
Hani ardýna çil çil kubbeler serpen ordu?
Nerede kardeþlerin, cömert Nil, yeþil Tuna;
Giden þanlý akýncý, ne gün döner yurduna?
Mermerlerin nabzýnda hâlâ çarpar mý tekbir?
Bulur mu deli rüzgâr o sedayý: Allah bir!
Bütün bunlar sendedir, bu girift bilmeceler;
Sakarya, kandillere katran döktü geceler.

Vicdan azabýna eþ, kayna kayna Sakarya,
Öz yurdunda garipsin, öz vatanýnda parya!

Ýnsan üç beþ damla kan, ýrmak üç beþ damla su;
Bir hayata çattýk ki, hayata kurmuþ pusu.
Geldi ölümlü yalan, gitti ölümsüz gerçek;
Siz, hayat süren leþler, sizi kim diriltecek?
Kafdaðýný assalar, belki çeker de bir kýl!
Bu ifritten sualin, kýlýný çekmez akýl!
Sakarya, sâf çocuðu, mâsum Anadolunun,
Divanesi ikimiz kaldýk Allah yolunun!
Sen ve ben, gözyaþiyle ýslanmýþ hamurdanýz;
Rengimize baksýnlar, kandan ve çamurdanýz!
Akrebin kýskacýnda yoðurmuþ bizi kader;
Aldýrma, böyle gelmiþ, bu dünya böyle gider!
Bana kefendir yatak, sana tabuttur havuz;
Sen kývrýl, ben gideyim, Son Peygamber Kýlavuz!

Yol onun, varlýk onun, gerisi hep angarya;
Yüzüstü çok süründün, ayaða kalk, Sakarya! ..

(1949)

Necip Fazýl Kýsakürek
Sosyal Medyada Paylaşın: