Güven tuzağında

Güvenmek.
iliklerime kadar acý kaynaðý.
Güvenmek.
olur olmaz insanlara.
Yoruldum hayat.
Yýpranmýþ duygularým tahammülsüz þimdi.
Havada uçuþan sözlere aldanýþlarým.
Bir çocukmuþ gibi.
Zedelenmiþ masumiyetimin ýzdýrabý var üzerimde.
Akýttýðým gözyaþlarýmýn piþmanlýðý.
Uðruna harcadýðým zamanýn isyaný.
Küs tüm duvarlar yüzüme.
Üzerime üzerime geliyor kapý pencere.
Sýrtýmda günahlarýmýn acýsý.
Yalvarýþlarým nafile.
Kimin ahý tuttu bilemem.
Hangi yanmýþ gönlün yansýmasý þimdi bu yürek bu beden.
Mutluluðuma ortak olanlar,
Çalýp götürdüler sanki.
Aldýlar elimden tek sahip olduðum gerçeði.
Yalnýz þimdi tüm benliðim.
Can havliyle yakarýþlar içinde.
Güvenmenin tuzaklarýnda çýrpýnmakta.
Aciz bir bebek gibi.
Ümidini yitirmekte adým adým.
Hiç elinden tutulmayacak,
Saçlarý okþanmayacak,
Sýký sýký sarýlmayacak belkide.
Güvenmek.
Tüm bu istekleri yitirmek,
Deðiþen simalar görmek,
Artýk sevememek demek.
Güvenmek.
Yalnýzlýðý tercih etmek..


20.Kasým.2015
Cuma
Adana

Sosyal Medyada Paylaşın: