sen türkülerimi çalan kadýn
kýþ önü açmaktan korkmayan çiçekler gibi
gecelerin üþüdüðü akþamlarda
dokunsan rüzgarlara
öpsen dudaklarýmdan
telli bir çaðlý gibi
seni bestelerdi bana
faili meçhul bir portakal kokardý pencerem
deli bir rüzgar geçerdi üzerimizden
bahara öykünürdü her mevsim
þimdi yoksun
beni asgariye indir
göçerken gözlerimden son kuþlar
sýrtýmda taþýrým yollarý
isimsiz bir köye gider konaklarým
üþürsem
sokaða býrakýlmýþ çocuklar gibi
anneme benzeyen daðlarý örtün üstüme
08.11.15/Antalya
Sýtký Özkaya
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.