Tükenmeyen umutlar

Tükenmeyen umutla, beklentimiz boþ deðil,
Yýkýlýp viran olmaz, Hakkýn rahmet yapýsý.
Verdiðine çok þükür, inkâr etmek hoþ deðil,
Çaresize tek çare, onun kerem kapýsý.

Kulluk imtihanýnda, belki biraz yoruyor,
“Rabbiniz deðimliyim?” diye her an soruyor,
Þirk koþup isyan etsek, yine bizi koruyor,
Hikmetlerle bezenmiþ, onun hikmet çatýsý.

Kendini bildirmeye, varlýk yokluk bahane,
Adaleti kusursuz, hükümleri þahane,
Huzurundan kovmadan “kulum” diyor daha ne?
Þifanýn ta kendisi, acýsýnýn katýsý.

Beni ana rahmine bir nutfe ile eken,
Batýndan zahir edip, varlýk verdi yok iken,
Kesretlerde yaþarken, kendi Zat’ýna çeken,
Ebedi aþk zinciri, boynumdaki takýsý.

Üzerken sevindirir, mahzun mahcup býrakmaz,
Uzaðý yakýn eder, zaman mekân aratmaz,
Sevdalý gönülleri, nurlandýrýr karartmaz,
Bekasýnda dost eder, fenadaki nakýsý.

Bir ana sýðdýrýrken asrý, yýlý haftayý,
Mana sýrrýyla süsler, sözdeki her safhayý,
Halil’e Habib’im der, yapýþtýrýr yaftayý,
Her derde deva olur, o ilahi yakýsý.

Ariflerin taraðý, yar zülfünü tararsa,
Elbette bulacaktýr, bilen onu arasa,
Hiçbir boþluk koymadan, beni yön yön sararsa,
Yaralýya bir olur onun doðu batýsý.

17.09.2015…Mustafa Yaralý





Sosyal Medyada Paylaşın: