sen bilirsin kendini
yoktur kimsede tarifi
gördüklerinde göremediklerini bekleme
bekleme bir gün belki
bilemezsin kaderdir duyamazsýn
herþey bir adým ötende oluverir
keþkelerle avunamazsýn
biliyorum zihnin senaryolarla dolu
geçmiþe zar atýyorsun
aklýnda onlarca rol
hiçbirini oyanayamýyorsun
kaldýrýmlar yoldaþýn
lambalar arkadaþýn olmuþ
dünya dönmekte sen koþmakta
ýsrar ediyorsun
zamaný iliklerinde hissetmeye
dayanamýyorsun
soluk soluða
dur bekle ama nafile
gün batmýþ ay çýkmýþ
parlayan yýldýzlar
her biri hayallerinin þarkýsýný söylüyor
dayanamýyor haykýrýyorsun
hüznün semada yankýlanýyor
derken bulutlar birbirine giriyor
gökkubbe inliyor
feryadý figanýn damla damla yaðmakta
kavrulan gönlüne bir nebze
ferahlýk veriyor
ve tekrar görüyorsun anlýyorsun hayatý
alev alev yanan yüreðine
su serpen yine sen oluyorsun
kendine geldiðinde
ellerinin üþüdüðünü hissediyorsun
omuzlarýnda þefkatli eller bulamýyorsun
bildiðin tek þey var
karanlýktan aydýnlýða çýktýðýn
þöyle bir bakýyorsun etrafa
ne bir dost var ne bir yabancý
tüm bunlarýn farkýna varýyor
ve diyorsun
söndürün ýþýklarý