aðlayan yollara tutunup
karalanmýþ tahtalar
çizilmiþ duvarlar
yorgun sýnýflar býrakýyorduk arkamýzda
biz en kanlý örgütü kuruyorduk
kýzýlay kolunda
nöbetler tutuluyordu koridorlarda
yine kaðýttan uçaklar geçiyordu üzerimizden
silah sayýlýyordu pergeller
raptiyeler deliyordu yüreðimizi
ateþli delil sayýlýyordu tebeþir tozu
yaralý bir barýþ taþýyorduk sýrtýmýzda
acýlar gözlerimize düþerdi biz üþürdük
....
yýllar geçti
yine öyle be anne
hep hüzün çekiyor yüreðimiz
ayaklarýmýzdan kayýyor Akdeniz
martýlar acý sarýyor gözleriyle
denizler lodos
daðlar karayel
emperyaller mermi
dalgalar kýrýlýrken gözlerimizde
biz hep aðlýyoruz
mayýn gemileri tarýyor yaralarýmýzý
08/09/15/Antalya
Sýtký Özkaya