þu koca þehrin delik deþik karnýndan doðdum o yüzden yarým kaldý aðlamalarým kan doldu burun deliklerime hapþýrsam bulaþýrým diye korktum içte bir gizli savaþ kendimle mücadelem yendikçe hüznün gölgesi çöreklenir gözlerime aldanma sakýn gülücük saçan izlerime.
benimkisi öylesine bir mutluluðu soðuk kýþ gecesinde ýsýtma çabasý ben örttükçe kalýn battaniye duruþumla o açýyor bir yerlerini uyku arasýnda korku dolu kabuslar üþüþüyor düþlerime saklambaç oynayan ben deðilim çoktan evimin dik yokuþunu tutmuþum ebe diyen ellerin nemli dokunuþu sýrtýmda kes at diyor þeytan iþe yaramaz solunu.
harami sevdalarýn talan ettiði gül bahçesi deðildi elbet her insan gibi yabani doðrularým olmuþtu hor görülen hak ettiðin gümüþ tepside sunulmuyor insana nerde çýkmaz bir sokak orada mutluluðun adresi geri dönüþsüz çýkýlan bu yol kulaklarda ölüm marþý.
kör bir kuyunun baþýnda Yusuf’a sesleniyorum çoktan sevda tacirleri götürmüþ.
Ayvazým DENÝZ Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayvazım Deniz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.