ELVEDA İSTANBUL...

ELVEDA ÝSTANBUL...
" Giderken adam gibi gitmelisin,
geride hiçbir þey býrakmadan,
her kýrýklýðý yanýna alarak..."

Ey Ýstanbul,
Taþýn topraðýn altýn deðilmiþ... Bunu bil isterim…
Bana, iyi bir dost olamadýðýn için kýzgýným sana...
Sýðamadým sana ne yüreðimle, ne de ruhumla...

O küçük rýhtýmdan bir tekne çýkmýþtý yolculuða,
Umut yüklü…
Ne elimde dümeni vardý,
Ne ardýndan yüzmeye kulaçlarýmýn meþakkati.
Ýyi bir dost olacaðýný ummuþtum,
Ellerimden tutup sert deniz rüzgarlarýnýn azgýn dalgalarýnda
Bilmediðim yerlere sürüklenmemi engellersin sanmýþtým…
Beni hayal kýrýklýðýna uðrattýn pis fahiþe!

Eylülün geldi yaprak dökümüyle,
Yolcularý azaldý denizlerinin…
Sinsi bir Eylül hüznü böyle çöküyormuþ demek ki,
Islak bir serinlik içine lacivert renkli silik bir sonsuzluk sýðýþmýþ
Ve kendi ayýný, yýldýzlarýný bile yaratamamýþsýn,
Nursuz kalmýþ bir cennet gibisin…

Yaðmur yaðýyor gene.
Islatýyor seni.
Rüzgâr esiyor.
Rüzgârýn ýslak nefesi gözlerime deðerek iz býrakýyor.
Onlarý gören herkes aðladýðýmý sanýyor.
Oysa üþümekte gözlerim.
Bir saat önce aðlamýþlardý, sonra da sustular.
Dostum deðil bu yaðmurlar;
Hasta ediyorlar beni,
Çok gribim…
Vücudumda bir kýrýklýk,
Ateþler içindeyim,
Sayýklamalarým duymadýðým yalanlardan dolayý,
Hüzünlerin masum kalýyor yalanlarýn yanýnda…

Suçlama gidiþimi,
Direndim elimden geldiðince,
Fakat
Tanýmadýðým insanlarýna,
Alýþamadýðým hüzünlerine,
Emanet edemedim yüreðimi.

Bugün bir sevgiliden ayrýlýyorum;
Onu yeteri kadar sevmediðimi söyleyip terk etti beni,
Ben de onu terk ediyorum iþte,
Elveda Ýstanbul!
Þimdi tam da sensizliðe ihtiyaç duyduðum bir zaman,
Ayrýlýþýmýza aðlayabilmek için...

Ýþte, aðlýyorum yine!
Boðaziçi’nde; Marmara’nda bir damla deniz oldu aðlamalarým...
Oysa senin umurunda bile deðilim.
Beni hiç umursamadýðýn için öyle kýzgýným ki sana.
Tüm gürültün, patýrtýn, ani kopuþlarýn isyankâr çýðlýðý…

Uyum saðlayamadýðým sevinç çýðlýklarýyla
Ve sürpriz kavuþmalarýn tatlý sarhoþluðuyla çýldýrdýkça sen,
Ruhumda bir sýkýntý ve yüreðimde bir sýzýyla beraber
Kolay þeymiþ aðlamak...
Seninle yaþamak,
Altýn kafeste yaþamaktan ibaret kalmakta,

Gözyaþlarýmdan gayri,
Kendimden hiçbir þey býrakmadan gidiyorum senden...

Kemal Paracýkoðlu, Sarýmsaklý
Sosyal Medyada Paylaşın: