Ne zaman aklýma gelsen
Oluþur beynimde flu düþünceler
Gökyüzü kýzýl renge bürünür
Kaybolur bulutlar arasýnda güneþ
Küserim kendime bakamam aynada ki yüzüme
Korkutur beni göreceklerim
Damarlarýmdan çekilir sanki kaným
Bedenim zifiri bir karanlýða hapsolur
Çýnlar kulaklarýmda yýkýlýþýmýn sesi
Yaklaþan sanki ölüm meleðinin nefesi
Korkma hazýr mýsýn diyor
Çýkan o nefesle binlerce acý
Bir enkaz gibi çöküyor üzerime
Uzaklaþýyor gökyüzünde ayla yýldýz birbirinden
Bürünüyor bulutlar mateme
Aðlýyor gece ateþ böcekleri eþliðinde
Düþüncelerimi boðmak istiyorum ellerimle
Ne zaman unutmak istesem seni
Esiyor rüzgarlar hiç olmadýðý gibi
Mani oluyor senden kopup gitmeme
Yaklaþtýrýyor bizi bize
Umudumun içinde ki her tomurcuk zerresi
Hissediyor olanlarý içimdeki çocuk
Kapayýp gözlerini aðlýyor sessizce
Atýyor adýmlarýný titreyerek tökezlese de
Taþýyor yüzünde bitimsiz hüznü
Üstünde kayýp gitse de gökyüzü
Seni düþünmeden geçmiyor hiç bir aným
Söylenecek o kadar çok þey var ki
Es geçiyorum sýðmaz satýrlara
Bir bezginlik var bu sabah üzerimde
Sevinç çýðlýklarýmý bastýrýyor hüzünlerim
Seni seviyorum diye haykýrmak istiyorum
Duyarda gelir misin
Biliyorum istesen de gelemezsin ...
Refik
30 . 07 . 2015
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.