Kalu belanın öncesine...
kýrýlan dallarýn yapraklarýn rengi sarý
ruhun da yok paspas bezinden bir farký
alýp ta beni duvara vursaydýn bari
daha çok hora geçecekti belki...
elimde deðil ki eyvallah diyeyim
gönlü yaralanmýþ bir kuþ gibiyim
sanki elin de sapan hedefte kalbim
gözlerini yummuþ gibi sevgim...
asýlan acýlar göz yaþlarýma cephanelik
mutluluk denen þey çoktan evlere þenlik
gel gidelim dedin de sanki gitmedik
belki buydu umuttan kopan tek güzellik...
hayata bir çerçeve çizdim gülmüyor yüzü
sönecek gibi deðil yine de yüreðin közü
dertler diz boyu kahýrda yarýþma koçu
velhasýl ne etsem de olmuyorlar bir türlü taburcu...
bugünün ertesinin yarýn olduðunu bilsem de
ne faydasý var yoklar vedisinin sensizliðine
bekliyorum essin de bir yel rüzgarýn sessizliðin de
alsýn beni götürsün kalu belanýn öncesine...
(Berlin,24.07.2015)
Talat Özgen
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.