Annem! Annem... Beni yanýna al, tükendim... Tükendim annem, tükendim... Anladým, bu dünya bana göre deðil... Annem, uzat elini,Yanýna al beni annem, ne olur... Ne kadar boþmuþ meðer ölümden korkmak... Korkularým ne çoktu, bilirsin... Anne, artýk yaþamaktan korkar oldum... Ýncitmekten...Ýncinmekten... Al kollarýna artýk anne, ne olur... Ne olur, çocukluðumdaki gibi, Sýðýnayým yine limanýna... Tükendim anne, ne olur!
Biliyor musun, Ne sözlerimle anlatabiliyorum derdimi, Ne gözyaþlarýmla... Anne, kulaklar hep týkalý... Çâresizim anne! Ne dilim, ne hâlim, yetmiyor, anlamýyorlar, Anlatamýyorum... Beni dinlemiyorlar anne! Bilsen, Güvene, þefkâte ne kadar ihtiyacým var, Ne olur, sokulayým koynuna... Sil gözyaþlarýmý ne olur... Nerde o huzurlu sabahlar... Nerdesiniz, babam, sen? Nerde yüzüme gerçekten sevgiyle bakan sizler? Nerdesiniz? Anne, ne kardeþlerim eskisi gibi, ne kýzým, ne oðlum... Hayatýmý verdiklerim el gibi... Ne baþýmý kucaðýna gömebileceðim biri var, Ne de duyan beni... Yapayalnýzým annem! Her þey sahte... Herkes yalan...Her þey yalan...Dünya bomboþ...Bomboþ...
Sen, derdin ki bana; ’’Allah’a havale et kýzým...’’ Kýyamam ki annem... Sen tanýrsýn beni, yapamam... Hiç birinin týrnaðýna tek bir taþ deðmesin... Ben, Ben doldum, doldum bugün... Doldum da taþtým anneciðim... Dayanma gücümü yitirdim bugün... Bak! Elimde kalem... Sana, güzel þeyler yazmak isterdim... Sana, mutluluðumu, huzurumu yazmak isterdim... Bilirdim ki, en güzel hediye budur sana... Çünkü, mutluluðumuzla huzur dolardý kalbin... Ama, sana da derdimi dökmezsem çýldýracaktým... Annem, beni görüyorsun ordan mutlaka... Anne, ne olur bana yardým et, uzat elini bana... Al yanýna; huzur bahçelerinde seninle anne... Ben anlatamýyorum derdimi, Ne beni dinleyen var, ne þefkâtli bir söz... Ben halâ çocuðum anne! Çâresizim... Bilsen, nasýl çâresizim... Artýk aðlamak da kâr etmiyor. Gözyaþlarýmý saklýyorum hep... Anlatsam da, anlamazlar ki... Sorsalar bile, anlatmam, anlatamam... Anne, anneler gününde Sana kendimi hediye ediyorum. Uzat elini, al anne! Kederlerim, dertlerim burda kalsýn... Gözyaþlarým, burda...
Sevgiye inanýrdým anne... Nasýl bir yürek taþýrým bilirsin... Beni tanýrsýn anne! Anne, ben bu hayatý hak mý ettim? Ne yaptým ben anne? Kaderimi ben mi çizdim? Kime, ne ettim?
Anne! Verilmeden, Daha elime verilmeden aldýlar çiçeðimi... Annem! Ýnsanlar neden vefâsýz? Ýnsanlar neden inançsýz? Neden güvensiz? Anne! Sevilmek istiyorum! Sevmek istiyorum anne! Güvenilmek! Saklama gözlerindeki yaþlarý... Affet anne! Ýnan, seni üzmek deðildi niyetim... Annem! Sarýl bana...Sýmsýký... Biliyorum, Senden baþka, gerçek anlamda sevenim yok... Okþa saçlarýmý, yavaþça yine... Nasýl yorgunum bilsen... Kollarýnda uyusam yine...
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
nur49 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.