Uzun bir yoldu hayat. Týpký tren rayýlarý gibi. Sonunun ne zaman geleceðini bilmediðimiz bir yolculuktu. Her evresi ayrý bir istasyon gibi..... Bizlerse sadece birer biletsiz yolcu.....
Bazen bir trenin vagonu gibi hissettim kendimi. O kadar çok yolcu geldi gitti ki hayatýmdan. Kimi mutlu,kimi mutsuz. Kimi umutlu ,kimi umutsuz. Uzun bir yol vardý önümüzde. Kimisi gitsede kaldý gönlümüzde.
Þimdi bu vagonda sadece ben varým Geride,geçmiþte kaldý sol yaným,anýlarým. Son yolculuðuma þimdi tek baþýma hazýrým. Bu güne kadar vagonda bana eþlik eden bütün yolculara minnetarým. Ýþte hayat. Ýþte biz. Sadece birer biletsiz yolcuyuz . Hayat denen bu yolculukta biz......
Sosyal Medyada Paylaşın:
Nilgün yücelkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.