Evet arkadaþým; suçlu benim! Ýklim dýþý, mevsim normallerinin üstünde sevdim seni. Ben sana " canýmýn içi ol " demiþtim. Canýmýn acýsý, ömrümün, yüreðimin sancýsý deðil. Yine de hayat bu! Olur ya, bir gün yalnýzlýðýn ayazýnda tek baþýna kaldýðýnda, üþüyen duyðularýna çiy’ler yaðdýðýnda gülüþümde ýsýtmam için kalbini, al þimdi beni, sevgimi en güzel yerinde, göðüs kafesinde itinayla sakla. Ama þunu da unutma : Bu kýrdýðýn, senin -çeyizlik fincan takýmýn - deðil....., kanýmdý, canýmdý, yani; içinde seni barýndýran benim kýymetlim kalbim’di.. Hatýrla : " Zamana býrakalým " dedin ! Býraktýk ! Sanki; " belki" demiþtin bana. Biliyorum, ben " ihtimal"i bekledim ýsrarla, hâlâ... Biliyormusun? Çerçevelettim o dudaklarýndan büzülen son tebessümü aklýma. Sen, yine de gelmedin. Gözyaþlarýmda kuruyan yokluðun ölüm gibi bir þeydi de; Ne tuhaf? Bak : Hiç kimse ölmedi be !
14 / 16 : 03 : 2015.
Sosyal Medyada Paylaşın:
Ahmet Karbeş Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.