Ayrýlýklar sýralanýr yaþamýn eþiðine
Eskinin özlemleri alevlenir
Çocuk gözlerine yerleþmiþ tasalar
Bir yanma ki tiz sesiyle çýðlýklar
Eski þarkýlar gibi çöker içine...
Çarpan yüreðinde sonbahar çöreklenir
Yaprak dökümü baþlar sarý, kýrmýzý renklerde...
Bir ayna tutar sana yaþam;
Her seferinde ayrý bir yüzünü görürsün
Bilmediðin senler sýralanýr
Alnýnda tebessüm sarýsý bir hayat
Ne zaman aklaþýr saçlar o zaman anlarsýn
Aynalarýn sana yalan söylediðini
Ömrün yýldýz kaymasý kadar olduðunu
Geride kalýr yýllar dediðin yaþýn
Oysa ölüme koþarsýn anlamadan
Ne büyük aþklar kalýr, ne özlemler
Ellerinde titremeye baþlar yüreðin
Keþkeler büyüttüðün geceler
Kararýr düþer, mehtap saklanýr
Güneþe bakamaz olur yorgun gözlerin
Yaþadýklarýn kadar yaþarýr...
Bilirsin sana verilen replikler son bulur
O yüzden boþ dersin hayata
Zaten yoktu dersin...
Alnýndaki çizgileri saymazsan!
Teninde yaþlanýr sevmiþlikler
Bir tek gözleri deðiþmez insanýn
Bir de dünyaya attýðý parmak izi..!
Oysa ölümsüzlüðü bahþetmiþti yaradan
Hayat deneni....
Ýnsan þeytana sattýðý an ölmüþtü insan...
Hüznün tasýný asmýþtý boynuna,
Durmadan dolup boþalan...
Bu yüzden aðlamana hiç þaþma ey insan!