HİÇ OLMAYAN BİR DÜŞMAN...

Zamanýn çaldýðý hayatlarda kalmýþtý ömrümün yelkovan ve akrebi…

Saðdan sola hiza halinde ve ritmik…

Beklenmedik bir þekilde bazen çok hýzlý, bazen ise çok yavaþ…

Bazen öldürücü bir darbe, bazen gülümseten deðerli, deðersiz bir olgu…

Kalkaným eski, kýlýcým körleþmiþ…



Yel deðirmenleriyle savaþýr gibiyim, Don Kiþot misali…

Hiç olmayan bir düþman ile savaþýyorum, kendimle…

Burnumun çekebileceði son kokuya, kulaðýmýn duyabileceði son týnýyakadar ve…

Gözümün görebileceði son renge kadar biter mi bu savaþ?

Hiç sanmýyorum!.. Sanmýyorum!..
Sosyal Medyada Paylaşın: