bir gün baban oluyordum yaþlanýnca yarasý babam pýhtýlarýn karanlýk i mgelerinde usta o usta lacivert tutsaklýkla gideriyordu acýsýný beyazlar rengini deðiþtirdikçe sonsuza doðru aðlamaktan baþka gözlerime takýl kalbime sokul canýmýn yarýsý olmayý dinle
o þey gürültülerle kaderiyle buluþtu yani bizi kandýrýyorlar bunu ellerimizle yapýyoruz koþup karýþýyoruz biz öldükten sonra sezgilerimizi giyinecek kainat
resimlere bakmaktansa topraða ýþýk tutup kalbimizi hissedin keskin kristaller ve atom öpücükleri yüceldikçe varlýðýn deðiþken kutbunda ölülüler aðlýyormuþ sarýlýyormuþ damlalara tutunup
týlsým kanatlarýyla gülümseyen yarýn gözlerim kucaklayacak mý yýldýzlarý ey sonu olmayan þarký daha fazla incitme bizi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
molilaz Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.