5 - Kırk Yıl Sonra / Seher Vakti

hiç unutmam
bir güz günüydü, harman sonuydu
sabahýn ayazýnda,
köyün çýkýþýnda Osman Çavýþýn karýsý damda dikele kalmýþtý..
Eriklerinaltý’nda sürü köpekleri hýrlamadýlar bile
belimde kalýn bir ekmek çýkýsý
Celeptaþ’a taraf, Akmehmedin peþinden;
baþým önümde, yözyaþlarým yanaðýmda yol-yol
adamýn eþleðin terkisine binmem için ýsrarý
“gel oðlum yorulursun,
daha çok uzak gideceðiz”
babam ardým-sýra bakakalmýþtý
dönüp baksam görecekti,
aðladýðýmý
….

adým gibi emindim, dönüp baksam
gözleri dolu dolu
Allah biliyor ya hiç ardýma bakamadým
gözümün önünde daha dün gibi
belki geri döndü o dakika
ama sanýrým
peþim sýra epey geldi
yol boyunca,
ünlese seðirdip gidip sarýlacaðým
sýký-sýmsýký
ne ben ardýma baktým,
ne de o ardýmdan çaðýrdý,
“-bobam” diye

bize;
baþý dik dutmak,
dönüp, geriye bakmamak,
sana verilen emeklere,
Dualara-dileklere
boþ vermemek,
ananýn-babanýn hakkýný
helal etdirmek
gururlu-onurlu olmak öðretilmiþti
ahval ve þerait ne olursa olsun
illa “onurlu”
biz de sadece onurlu olduk
baþka hiç bir þeyimiz de olmadý
baþka þeye de ihtiyaç da duymadýk þükür

zaten bir daha da görmek nasip olmadý; rahmetliyi
hala yanarým; keþke
hayattaki tek keþkem budur;
keþke köyde kala da, taþ taþýsaydým
gerçi bize fikrimizi sormadýlar da;
ha sorsalar ne diyecektik ki
ömrü heba ettim
hâlâ yanarým
þuramda bi sýzý
daima”
……..

Sosyal Medyada Paylaşın: