ÝSTANBUL AÐLARKEN
Yavaþ yavaþ aðarýyor tanyeri,
Topkapý kubbelerine yaðýyor hüzün.
Sur boylarýnda duruyor Fâtih,
Taþ kesilmiþ atýnýn nal sesleri...
Donmuþ ceddinin türküsü dudaklarýnda mehterânýn...
Seslenmiyor Münir Nurettin bir tepeden,
Yahyâ Kemâl’in susmuþ kalemi...
Uçuþmuyor kuþlar Sultanahmet’te,
Ýçini çekiyor Ayasofya,
Kollarý düþmüþ de iki yanýna...
Kirlenmiþ mavi atlas elbisesi,
Kopmuþ boðazýnda inci kolyesi.
Emirgân’da lâleler bükmüþ boynunu,
Nerde Nedim’e âmâde kayýklar?
Çamlýca’nýn üç gülü solmuþ,
Güzel Ýstanbul’uma ne olmuþ?
Kâtibin elinde buruþmuþ mendil...
Bir ses ki uzaktan duyduðum;
’Ýstanbul’u, Ýstanbul’u artýk hiç sevmiyorum.’
ÝSTANBUL GÜLERKEN
Usul usul aðarýyor tanyeri,
Kucaklarken güneþ Topkapý kubbelerini,
Geliyor gibi Fâtih bütün ihtiþamýyla,
Yaklaþýyor yavaþ yavaþ atýnýn nal sesleri.
Pala býyýklý mehterân
Söylüyor ceddinin türküsünü...
Bir tepeden sesleniyor Yahya Kemâl,
Ne kadar içten söylüyor Münir Nurettin þarkýsýný.
Havalanýyor Sultanahmet’te þen kuþlar.
Ayasofya kucak açmýþ herkese,
’Kim olursan ol gel’
Giymiþ atlas elbisesini Ýstanbul,
Boðazýnda incilerden kolyesi.
Açmýþ kýrmýzý lâleler Emirgân’da,
Nedim’e amâde çifte kayýksa...
Þakýyor üç gülü Çamlýca’nýn,
Bir mendil buluyor kâtip Üsküdar’da.
Bir ses geliyor dalga dalga;
’Ey güzel Ýstanbul, benim sevgili yârim...’
Hâlenur Kor
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.