’Ya ölümdür senden bana kalan ya da zulüm Giden gittiðine âþýk, kalan anýlarýna alýþýk...’
Nefsine hükmedemezsen boþa yaþarsýn bu âlemi Kim gitmedi ki, sen mi kalacaksýn geri? Bir tatlý nida bir tebessüm kalsa da senden Gelip geçeceksin bu hayat bilmecesinden.
Gönlüme düþtükçe büyüyen insanlar var Ve yükseldikçe küçülen insanlar... Güldükçe, ömrüne ömür ver Allah’ým dediklerim... Aðladýkça, yüzüne yüz sürülmeyen kullarýn var
Kimsesiz kalan ruhlar var dünya üzerinde Sana sýðýnýp nefes alan gönül huzur içinde... Ýnsanlar arasýnda sýkýþanlar kendi âleminde... Yolunu þaþýrmýþ, nefis diyenler azap içinde...
Sahipsiz sananlar var gökyüzünde uçan kuþu! Aklý ermez , gelip geçen yolcu bile bilir bunu Sarýlýp bir top beze yatmaz mý senden önce ki kulu? Gözünü kamaþtýran malý sahiplenen sen bilmez misin bunu?
Kabre sýðmaz kibir, giden gitti bu kahýr kimedir? Elinden tutmadýðýn huzur, ruhunda deðilse kimdedir? El açýp dilenme artýk, defterin kapandý senin! Ne yaptýysan hayatýnda hepsiyle yüzleþeceksin.
Ýki ýþýk arasýndaki hayat kýsa gelir hayallerine... Geride býraktýklarýn aðlarsa aðlasýn kendi haline Sen dön de bir bak toprak altýnda yatan bedenine Azap içinde, uyan ruhum uyan desen de nafile Can bedenden çýktý bir kere, El-Fatiha ölen nefsine...
Yunus Özkan
6.3.2015 13:45 Sosyal Medyada Paylaşın:
Yunus Özkan Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.