BİZİM KUŞAK

Savaþ zamaný çocuklarýyýz.
Yokluk nedir ? iyi biliriz.
Çayý,ýhlamuru þeker yerine,
Kuru üzüm ile içenlerdeniz.
Bezi,gazý,tuzu,ekmeði,
Karne ile alýp,þükredenlerdeniz.
kederi,sýkýntýyý cefayý,
son kertesine kadar çeken,
Nasiptir,kaderdir diyenlerdeniz.
Dosta vefayý unutmaz,
Fazlasýyla öderiz.
Çok büyük hayallerimiz yoktur.
Büyük,büyük þeylerde,
Gözümüz hiç olmaz.
Küçük,küçücük mutluluklarý yeðleriz.
Nereden gelip,
Nereye gittiðimizi biliriz.
Geldiðimiz yeri,
Ýçimize sindirir,hazmederiz.
Özümüzü unutmaz,
Kemlik’ten korumayý biliriz.
Yücelirken,
Alçak gönüllü kalmayý da biliriz.
Zillete boyun eðmeyip,
Dik durmayý da biliriz.
Yeri geldiðinde,
Sükutun altýn olduðunu da biliriz.
Yüreðimizle sever,
Gönül gözüyle bakarýz.
Alçak gönüllü,gani gönüllü,
Yaþarýz biz.
Öyle gördük atadan,
Öyle öðrendik,anadan,babadan.
Mahalle kültürüyle yetiþen,
Nesilleriz biz.
herkesten bir þeyler aldýk,
Bakkal amcadan,Ayþe teyzeden,
Ýlkokul öðretmenimizden,
Çok eski zamanlardan,
Ama hep iyi yürekli,koca yürekli,
Hep güzel insanlardan.
Tuðal KÖSEMEN
Sosyal Medyada Paylaşın: