Akýn akýn gelirlerdi bütün kin kusan silahlarýyla hayvanýmsý kýllý yüzlüydüler yüzlerindeki boyalarý kapatmazdý asla çirkin gülüþlerini düþlerimizin ellerini ayaklarýný baðlar soðuk mahzenlerde zincirleyip asanlardý onlar konuþmak gülmek hatta susmak bile suçtu bizler yine en ufak güzel bir haberden bir tebessümden masmavi göklerde kuyruyðuyla danseden uçurtmalarýn özgür salýnýþýndan mayalanýr sýðamazdýk kabýmýza baharda çiçek açan aðaçlara bakar umutlanýrdýk çocuk gülüþleriyle her seferinde daha sýký baðlarla sevdalanýrdýk hayatýn bir kefesine aþký bir kefesine nefreti koyup sýnýyarak gelince aþk galip yeniden sýmsýký baðlarla baðlanýrdýk umutlanýrdýk
ayaklarýnýn altýndaki dayak izlerini hayallerimizin sýzýlarýný buselerle buselerle çalýþýrdýk dindirmeye biz yeminliydik çabuk öfkelenir bi çabuk unuturduk affederdik pes etmeyip direneceðimize yeminliydik deðerdi denizin mavisini gün içinde renkten renge dönüþen güzelliðini gözlerimizle içmeye güneþe kafa tutmaya yanmaya açýp baðrýmýzý rüzgara karþý yaþamaya aþýk renklere aþýk her þey aþk içindi sevmek içindi huzur ve mutluluk içindi bir nebze olsun ve affetmek erdemdi onlar karaydýlar kapkara simsiyahtýlar ölü derisi yiyici lavralar inleri cinleri hep kara bilmezlerdi sevmeyi aþklarýysa hep para hummalý hastalýklý vebalý ýþýksýz umutsuz elleri ayaklarý yara bere içinde çöplüklerden beslenen insanlarý öldüren lavralardý bizler yara temizleyicisiydik acýlarý dindirmekti mutluluðumuz üzülünce bir çocuðun yüzüne bakmak seviþen bir çiftin ýþýðýný görmek direncimiz olurdu bizim imanýmýz gümanýmýz sapasaðlamdý o bir gün gelecek olanýn sabrýyla beklemenin dayanýlmaz hafifliðiyle gülümserdik düþmanlarýmýza bile beklemeye deðerdi bir tutam huzur ve yaðmur sonrasý doðacak gök kuþaklarýna
Yüksel Nimet Apel
6/Þubat/2015/Cuma/Ankara
Sosyal Medyada Paylaşın:
yukapel Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.