Özensiz Düzen
Iþýklarý söndü þehrimin
Teker teker tüm yýldýzlarý yaktým
Ömürleri uzun olsun diye dua ettim
Dökülen her þey gibi döküldü zaman
Zamandan daha çok dökülen þeyler döküldü elime
Daha genç
Daha canlýydý az önce
Her zerremin patlamýþ bir þey gibi daðýlmasýndan
Parçalarýmýn bir araya geldiðinde olmayýþýndan
Kendi kendime artmaktan
Küsuratýmdan ve kusurumdan
Eksikliðimden, fazlalýðýmdan hep ürktüm
Adýma yaklaþan her adýmda aldatýldým
Karo taþý gibi dizilen her þeyin düzeni
Düzenli soluklar bile
Huzuru anlatan þeyleri ararken
Mevsimlerin zamanýnda mevsimliðini yaþatmasý
Kolonyanýn limon kokmasý
Tütün kokanýný sevmek
Aklýma düþenlerin kalbime denk düþmemesi
Þüpheyle dokundu
Kýþýn karda kendi elimle camdaki buðuya yaptýðým
Adam resimleri bile daha çok kaldý yanýmda
Az yalnýzlýk çekmedim
Sýkýntýdan ölecektim
Gecenin üçünde ortalýk o kadar sessizken
Ýçimden þýngýrtýyla bir þeylerin kopmasý
Etrafýmda kimsenin olmamasý
Nasýl tüketiyordu içimi
Sessizlikten korkuyordum gürültülerin arasýnda
Camýn buðusu ne çabuk eridi
Ellerime bulaþýnca elleri
Bir daha ölemem sanmýþtým
Yapýþmýþ gibi bir þey olmuþtuk
Kopmayacak sandýðýmýz her þeyin ömrü nasýl da kýsa
Hepsi aldatmaca
Gözlerimin camsýz çýplak olan buðusu kýrýldý
Gündüz fark edilmiyor da
Gece nasýl parlýyor acýlar
Küçükken düþünürdüm
Ayaklarým prenses gibi inecekti merdivenlerden
Tahini severdim
Isýtýrdý, sýcaktý
Sýcaklýðýn öyle bir þey olmadýðýný soðuyunca anladým
Üþümeyi öðrendim
Hayallerimin gidiþindeki ayak izlerini seyrettim
Hiç kimse kuþu oldum
Yanýmda oltalar
Kývrak olmadan yürünemiyor sokaklarda
Üstüme battaniye yerine az roka
Sebzelerin olduðu þehirlere
Neden sebze isimleri vermiyorlar
Ne bahtsýzlýk olduðun gibi anýlamamak
Hep baþka bir þey olmak
Baþka þeylere benzemek, benzetilmek
Az daha ölmüþ olabilirdik
Kýrýlan gözlerimin camlarý daha da patlattý balon içindeki
Tuzlu suda büyüyen yaþlarý
Ölmedik ama yüreðimiz buruþ buruþ
Þiiri tam ortasýnda yakacaktým
Sonra kenarda kalan kelimelere kýzacaktým
Öyle ya, beynimde yanýp sönen kýrmýzý kelimeler var
Gece ýþýklarýn sönmesini bekleyen
Yýldýzlarý yakan
Yapýsalcý bir yaným var
Belki de hayatýmdaki tek düzen
Her gece uykumun ayný saatte kaçmasýdýr.
On Dokuz Ocak Ýki Bin On Beþ 18 00
Nevin Akbulut
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.