Çocuk!!!
Hani kocaman dünyanýn içindeki o küçücük boþluk...
Masumlarýn vazgeçilmezliði olan o unutulmuþluk!
Ne kadar yorar insaný
Bir yudum nefret bile!
Ne kadar yorar, insan býkar
Odur iþte nefretin içindeki son bulmuþluk!
Hani titreyerek aðlarsa gözlerin,
Üþüse de kýzsa da tutmak ister ya ellerin
Kirlenmesin diye okþadýðýn o artýk küçük gelen elbiselerin...
Odur iþte çocuk!
Hepsi birer mazi midir?
Neden dediklerin cevaplarýný alabilmiþ midir?
Çocuk!!!
Masumluðun yüce ve bir o kadar minik timsali!
Hesap edemediði günleri olan!
Oysa ne çok sevgi vardýr yüreðinde!
Kendinden bin kat..
Yok, yok daha büyük, kocaman!
Dünyalar kadar yani!
Çocuk!!
Aþýla o en derin bakan gözlerini
Baðýþla, o büyük sarýlmaný ki!
Kaybolunmuþ sarýlmalar,
Tekrar can bulsun kalp atýþlarýnda ki!
Bir ödül ser ki!
Öyle böyle olmasýn...
Ya da gül sadece!
Saçlarýn dökülsün kýyýsýnda yer edinerek çehrene
Unut kendine baktýrýrken minikliðini
Daha erken, çok erken zamanýn geliþini
O yüzlerdeki yitirmiþliði
Unuttur ki!
Anlayalým sevgiyi!
Koklat ucundan güllerini
Sayalým iç çekiþlerimizi
Sunalým ardýndan birer birer gülümseyiþimizi...
Salýncaðýný, tahtarevellilerini
Anlat bize ki!
Þu hayattan baþka oyunlarýn olduðunu öðrenip
Biz de gezelim o küçük semtleri...
Romanlarda gözünde canlanýr ya
Ýyiliklerin yer edindiði siyah-beyaz caddeleri
Oralarda koþuþturalým seninle!
Yakalamaca oynayalým gölgemizle!
Akþam olunca varsýn kaybolsun
Yine dönelim birbirimize!
O minnacýk ayakkabýlarýn
Daha çok yolu olduðunu bilmeyen
Mink ayaklarýn!
Öðrenmesin gözlerin öyle her þeyi!
Sevsin yeter ki!
Çiçeðini, kelebeðini...
Daha ne varsa hepsini!
Ama daha öðrenmesin hasreti, özlemi!
Özleyecekse, özlesin geçen günlerini
Ama kýrmamalý asla o güzel olan her þeyini
Çocuk!!
Tek sen kal bari iyi!!
Burcu Örekçi