Annesi... Çocuðuna Adeta adanmýþtý Eðitmekten ziyade içinde sancý vardý Kim bilir bilinçaltýnda ki ukdeleri nasýl bir girdaptý Hasret kaldýklarý, ah u zar ettikleri her arzuyu çocuðunda yaþýyordu Çocuk istemese de annesi kendi zehabýna kapýlarak onu ikna ediyordu Çocuðu bir türlü kendi haline býrakmak istemiyordu, onunla heveslerini gideriyordu Çocuk ne kadar büyüse de, her zaman öyle kalmasý isteniyordu, sanki önemseniyordu Çocuðuna adanmýþ olan anne, eþini ve efradýný ihmal ediyor, büyük iþler baþardýðýna kanaat getiriyordu Çocuðun babasý, ne kadar ikaz etse ve sabýrla sükût ederek vaktini beklese, bu hal günbegün artarak devam ediyordu Duygusallýk ve zafiyetler aklýn, bilgi ve görgünün, iradenin önüne geçerek her þeyi viran ediyor ve fakat anne bunu anlamýyordu...
Mustafa Cilasun
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mustafa Cilasun Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.