ne zaman ki
gökyüzü kustu üstümüze kinini
önce çiçekleri soldu cennetin
sonra
serçeleri vurduk alnýndan
birde
perileri
’sahi
özür dilemiþmiydi periler ölürken’
göðsü açýk
týrnaðý uzun bir ayrýlýktý
koynumuza aldýðýmýz gece
yüzünde
aðýr tahribatlý bir vazgeçiþ
ellerin
fahiþe kokularýn istilasýnda
zemheri bir kýþ için
kýrka bölünmüþ kýrk kadýn selasý kulaðýnda
sonrasý
fiyakalý seviþmelerin
aðrýlý sabahlarý
sonrasý
piç sevdalarýn doðum sancýsý
hiç kimse
kesemedi göbeðini
peydahladýðýmýz hiçliðin
velhasýl
anasý babasý belli bir ihanetti bizimki!