karanlýk baðrýnda soluklanan kuþlarý ihbar ederken yalnýzlýða metal yaðmurlarda ýslandý toprak
damarlarýma þýrýngalanan mutluluk kristalleri hiç tesir etmiyor artýk dilimin baðcýklarýný çözdüðüm o günden beri yüreðimin anýz tarlasýna ateþ düþüyor gece beynimin döl yataðýna nifak tohumlarý ekiyor aklýmýn koridorlarýnda hýrpalanan masumiyet parça tesirli acýlara gebe býrakýyor gözlerimi yine sende unuttum kendimi aðrýlý maðlubiyetleri yükleyip sýrtýma kalbimi izbe bir uçuruma býraktýlar kejé bedenimin intihar kokusu bundan
þizofren duygularýn hengamesinde filizlenen ýslýk kangren bir türküye dönüþüyor dilimde þimdi mutasyona uðramýþ beyinleri yaktým ateþ krallýðýnda gözlerinden ifrit akan canilerin postal izleriyle süslenirken bedenim lâl uðultularla sarsýlýr yer ve gök ah benim nasýrlaþmýþ çocuk sevincim göðün kýnalý bulutlarýndan damlayan yaðmurlarý kim hapsetti kalbime ömrümü makaslayan bu ellerin sahibi kim ey yüzümün cennet yaný
ellerim olsaydý herkes gibi tutabilseydim bir çiçeðin kokusundan geçip giderdim sert sapaklardan yalýn ayak güneþ þavkýný vurur da avuç içlerime tenimin ker/ piçliðini sýzlatýrdý
kelime mastörbasyonuyla acýya mevzilenen nifak tohumlarý ve beni zamana çark ettiren ruhsuz sancýlar günahsýz bir sabinin ölgün saçlarýnda ölün kusun yüzünüzün iðrençliðini gözlerim doðuþtan cinnet
girift bir serkeþlikle tökezleyince rüyalarýmdan geçen küheylan metruk sarhoþluklarla kudurunca lacivert nehir ve yüksek tepelerden gelen sesin kýrýlýnca bir güz akþamý dalýndan kopan bir yaprak gibi çekip giderim uluyan kurtlarýn varlýðýný hiçe sayarak
ah kejé her þey nasýlda yok oluyor birden nasýlda tortulaþýyor avuç içlerimde mazinin al kýnasý ve kapaklanýnca kabrinin soðuk taþlarýna nasýlda yok oluyor benliðim
topraðýn baðrýnda barýþça koksun diye çiçekler çýðlýk çýðlýk ölen bendim kejé
Kül Karasý Sosyal Medyada Paylaşın:
lirikyalı Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.