Kız kulesi ve Ben

Ben Ýstanbul da bir Ýstanbul’u sevdim,
Bir de seni en az Ýstanbul kadar.
Uzaktan bakardým ben de Kýzkulesi gibi,
Ýkinize… Ýstanbul ve sen;
Ne çok benziyordunuz bilsen birbirinize.
Bir yanýnýz denize aþýktý,
Bir yanýnýz kendinize.

Hercaiydiniz…havaiydiniz.
Ama bu yakýþýrdý iþte ikinize.
Sonra kýz kulesine bakardým uzaktan.
Oda bana bakardý dalgýn sessiz düþünceli.
Ben onu anlardým, bilirdim oda anlardý beni.
Ben aðlardým… O aðlardý… ikimizde aðlardýk.
Ama yine de içimizde ikinize akardý bir sevgi seli.

Baþýmýzda hüzün bulutlarý, gözlerimizde yaðmurlar.
Kýyýlarýmýza vururken en hýrçýn dalgalar,
Çýðlýklar atarak uçuþurdu gökyüzünde martýlar.
Ya bir þeyden korkarlardý, ya da Kýzkulesi ile bana,
Bir þeyler anlatýrlardý ama anlamazdýk ,
Susardýk ikimizde dalardýk uzaklara bakardýk.
Oysa kimsenin gelmeyeceðini o uzaklardan bilirdik,
Kýzkulesi ile ben sessiz…, sessiz aðlardýk.

Dilenciler dolaþýrdý Ýstanbul’ un sokaklarýnda,
Bize benzerdi bir yerde dilenciler ne çok,
Onlar karýnlarýný doyuracak, içlerini ýsýtacak,
Bir yudum ekmek parasý dilenirdi.
Kýzkulesi ile ikimiz sevgi dilenirdik ikinizden.
Yoktu hiçbir farkýmýz o dilencilerden anlardýk.
Güneþ çekilirdi gökyüzünden, þehrin ýþýklarý yanardý.
Yalnýzlýk. Issýzlýk kimsesizlik ikimizde kanardý.
Dilencilerin karýnlarý doyardý biraz ýsýnýrlardý.
Kýz kulesi ile ben buz ayazýnda kalmýþ gibi donardýk.

Geceleri yaþardý Ýstanbul en çok senin gibi.
Onunda karanlýk, kir, kan kokan bir yaný vardý.
Barlardan sokaklardan müzik, kahkaha sesleri gelirdi.
En kuytu köþelerinde tinerci bir çocuk can verirdi.
Kýzkulesi duyardý ben duyardým ikimiz de aðlardýk.
Ne Ýstanbul duyardý, ne sen duyardýn nede o insanlar.
Ve yýldýzlar titrerlerdi gördüklerinden gökyüzünde.
Bir yýldýz ölürdü kederinden kayar düþerdi anlardýk.

Iþýklarý yanardý Ýstanbul’un týpký senin ýþýklarýn gibi.
Doluþurdu etrafýnýza bir sürü pervaneler.
Oysa güneþten daha yakýcý kavurucuydu ýþýklarýnýz
Pervaneler bunu bilmez yaklaþýnca size,
Kanatlarý tutuþurdu birden alev…, alev yanarlardý.
Bakardýk kýz kulesi ile ben yananlara uzaktan.
Korumaya yetmezdi gücümüz onlarý,
Iþýklarýnýz ile kurduðunuz bu hain tuzaktan.
Kederimizden kahrolur, hýçkýra…, hýçkýra aðlardýk.
Yas nedir? Bilmezdiniz Ýstanbulla ikiniz.
Kýz kulesi ile ben siyahlara bürünür karalar baðlardýk.
Yananlarýn acýsýyla yüreðimiz daðlardýk.

Kýz kulesi Ýstanbul’a aþýktý,
Ben de en az Ýstanbul kadar sana.
Ne Ýstanbul yardý kýz kulesine…
Ne de sen yar olabilirdin bana.
Ama yine de Ýstanbul ,
Kýz kulesinin sevdasý olmadan,
Ýstanbul olamayacaðýný iyi bilirdi.
Bu yüzden görünmez bir baðla baðlardý,
Onu kendine sessiz sedasýz.

Sen de bilirdin Ýstanbul gibi ,
Sana olan sevgim olmadan nefes alamayacaðýný.
Sende sessiz.., serdasýz görünmez aðlar örer beni baðlardýn.
Kýz kulesinin anladýðý gibi bende anlardým.
Kapatýrdýnýz vedalara giden bütün yollarýmýzý.
Susardýk… küserdik… çocuklar gibi darýlýrdýk.
Öyle büyük bir sevdaydýnýz ki içimizde,
Unuturduk kendimizi, unuturduk derdimizi.
Ne zaman bir tebessüm etseniz ,
Koþar yine size sarýlýrdýk.

Güneþ görünürdü birden gökyüzünde,
En güzel haliyle ýþýklarýný yakardý.
Bir vapur düdüðü duyulurdu uzaktan
Ve… yine çocuklar su, mendil satarlardý.
Gece yaþayanlar yatmaya, gündüz yaþayanlar,
Büyük bir telaþ ve kargaþa içinde çalýþmaya giderdi.
Ýþte Ýstanbul da hayat iki türlü yaþanýr ve biterdi.
Ama… kýz kulesinin ve benim yüreðimizde ki bu aþk,
Gece gündüz hasretin acýsýyla yaþamaya devam ederdi.

Blueangel65/ 15.11.2014

Sosyal Medyada Paylaşın: